|
Ait Olduğum Yerde
Daha ilkokula gitmezken, Neyzen Tevfik Sokak'taki evimizin yanında bir boş arsa vardı. Ben de orada futbol oynamaya başlamıştım. O sıralarda 5 yaşında falan olmalıyım. Yani 5 yaşından beri aralıksız futbol oynuyorum. Hiçbir sınav döneminde, hatta tenis turnuvalarında bile futbol oynamaya ara vermedim. (Televizyon karşısında hiç oturup maçları seyretmesem de)
Ama şu "Evet; Sevdik..." yok mu; öyle bir girmişti ki hayatıma, uzun süredir Pazar sabahları maç yapmaya gidemiyordum.
Dereler aktııı, aktıııı; bu sabah nihayet yatağını yine buldu.
Nihayet ait olduğum yere, yani kiminin cerrah, kiminin piyanist olduğu, çoğumuzun parmaklarıyla sanat icra ettiği, ama gözlerin "hiçbir" şey görmediği, kavganın eksik olmadığı, ölümüne maçlarıma kavuştum.
Daha maçın başında tekmeyi yiyip sahanın kenarına postalanmış bir arkadaş da karelerini çekti bu özlem dolu kavuşmamın. Ne yazık ki kafayla "tam" doksana attığım jeneriklik golün ve hemen sonrasındaki sarı kartlık şımarışımın fotoğrafı çekilmemiş.
Ama artık "Evet; feci aşık olduk..."u da hazırlasak, bir daha böyle bir ara vermeyi dilemiyorum;
bu bir hastalık biliyorum ve tedavi olmayı reddediyorum...
ha Neyzen Tevfik, ha Hacettepe
bol falso; labirentten geçerek Selçuk'a
saçmalamaaaa; burayaaaaaaa!...
yukarıda; ait olduğum yerde
aklından şaşılacaklar bir arada (her hafta en az bir sakatlık, bol kavga)
düş hekimi yalçın ergir http://www.ergir.com
|
