Bizim İhtiyar Mısırcı'ya toplu sürprizimiz çoktan bitti.

Peki ya sevgim??

Benim köstekli saatli Nafiz Dedem yok asırlardır; atıyla ilgili hikayeleri de dinleyemiyorum, dev aynasında tıraş oluşunu da izleyemiyorum.

Arkadaşlarımın çoğu evlendikten sonra tanınmaz hale geldiler; belki daha düz(gün) bir insan olmuşlardır, ama ben onları tanıdığım, onları sevdiğim eğri hallerini çok özlüyorum.

Kimisi feci zengin oldu ve bu durumu da kaldıramayıp feci oldu; onlara kızıyorum.

Bir zamanlar gözümde büyüttüğüm bazı yazarlarla, bazı sanatçılarla tanıştıkça pişman oluyorum;

onları öyle sanmaya devam etmek istiyorum, ama çok yerinden kırılmış hayallerimle edemiyorum.

Bir Cumartesi öğleden sonra, şöyle arabamı bir Sinek Valesi'ne bırakıp, Filistin Sokak'ta bir kafeye oturup, onu bunu kese kese oturmaktan da nefret ediyorum.

Bir Cumartesi öğleden sonra daha; kendimi şehrin sokaklarında, yine o sokakların tapusuz sahibi olarak buluyor ve huzurun huzuruna varıyorum.

Zamanın gittikçe azaldığını biliyorum;

bu yüzden her fırsatta soluğu beni kendim gibi yapanların yanında alıyorum.

Çünkü hayatın sevmemiz gerekenlerle değil,

kendiliğinden sevdiklerimizle daha güzel olduğunu biliyorum...

düş hekimi yalçın ergir    http://www.ergir.com

PANO'YA DÖNÜŞ