"Hiçbir iyilik cezasız kalmaz" derler.

Sevgili Handan, hiç bilebilir miydi;

ilkokulu bitirip ortaokula geçtiği o Haziran'da, bugün de duran bu evde:

elini verip -

bütün arkadaşlarını toplayarak,

"ilkokulu bitirme partisi" verdiği için;

kolunu kurtaramayacağını -

ve o masadaki Pepsi'leri içip, içip,

ortada sallana sallana dans eden tıfıl boylu çocuğa,

bir milyon sene sonra,  uykudan mahvolduğu bir gece,

bu hatalarını yazmak zorunda kalacağını?

European Dental Students Association'a bir makale gidiyor:

 http://www.ergir.com/2011/right_here_waiting.htm

ve ben  (a time'i cikar)  satırını değiştiriyorum.

** ** **

Zaman değişiyor;

Bob Dylan'ın The Times They are a Changin' şarkısındaki zaman bile aynı kalamazken.

O zamanlar, alnımdaki limonla form verilmiş perçemimle Handan'ın partisine gitmiştim.

Evet, çok mutluydum orada;

hayatımda yediğim en güzel, en iri kirazlar,

annesinin muhteşem pastası, çivi gibi soğuk Pepsi'ler,

Handan'ın, Ayçe'nin, Deniz'in yanında olduğum için -

ama galiba şu anda da o kadar mutluyum;

2011'de bir İngilizce makale yazdığımda:

"Nasıl olmuş?" diyebildiğim, düzeltmeleri alabildiğim,

sonra da Amerika'da, Amerikalılara dil öğreten Handan Yalaz Telimen'e,

aynı sağlıkla, o kirazlar iriliğinde aynı sevgiyle teşekkür edebildiğim için...

yalçın