Himalayalar'da, değil telefonun çektiği - helikopterin uçamadığı yükseklikte olduğumuz için,

o soğukta parmaklarımız donmasın, o yarıya düşmüş oksijen konsantrasyonunda kanımız salça kıvamına gelmesin,

akciğer - beyin ödemi gelişmesin diye boğuştuğumuz için -

haftalardır dünya ile bağlantımız yoktu.

 

Bu yüzden bilmiyorduk aşağıda, Katmandu'da Maocu gerillaların, Nepal Kralı Gyanendra Bir Bikram Shah Dev'e karşı ayaklandığını, sokaklarda çatışmaların olduğunu.

 

Katmandu'ya varabildiğimizde, Nepal'den kaçmamız gerektiği ortadaydı. Sokağa çıkma yasağı ilan edilmişti ve sokaklarda ölüm sessizliği, ya da fırtınadan önceki sessizlik vardı.

 

Beyaz bayrak çekmiş, tıklım tıklım yabancı dolu çok eski bir otobüse bindik. Sokaklardaki makineli tüfekli askerlerin, zırhlı araçların arasından geçtik.

 

 

Havalalanına vardığımızda, sadece Gulf Air'in Muscat'a giden bir uçağı vardı. Biletimiz yoktu, ama biletli yolcuları sokağa çıkma yasağından dolayı gelememişti - bütün uçak bize kalmıştı.

 

Atladık uçağa. Bilmiyorduk Muscat neresiydi;

ama Çin'e de gitse,  Hindistan'a da gitse, binmeliydik o tek uçağa.

 

Havalandık.

 

Çok yorgunduk; uçağa varabilenler devrilip uyumuşlardı bile.

 

Artık uzun süredir ilk defa gördüğümüz bakımlı bir hanıma, o hostese sorabilirdik,

o da ilk defa, bindiği uçakta gittiği yeri bilmeyen yolculara cevap verebilirdi:

 

- Biz nereye gidiyoruz?..

 

- Umman Sultanlığı'na...

 

Uyuyabilirdik...

 

 

düş hekimi yalçın ergir     -       http://www.ergir.com