Nasıl olur?

Nasıl olur da, şehri boydan boya yürüyerek geçen,

yürürken de sürekli Michel Polnareff'in "Love me, please love me..."sini dinleyen,

şarkıdaki yakarışı bu kadar yüreğinde hisseden bir adam,

"bu kadar" yalnız kalmak isteyebilir?

Neden?

Neden "Love me, please love me..."yi "bu kadar" seven bir adam,

o kadar sohbetlik detay, oturulacak onca düzgün ortam varken,

milyonlarca kişilik şehrin tam ortasında,

çok az kişinin fark ettiği ıssız ve eğri bir tepeye çıkabilir?

Tepenin ardından gri bir güneş gibi şehrin doğuşunu izleyebilir

ve o termostaki çay nasıl en kıymetli içecek, çantadaki elma en lezzetli yemek,

kuru otlar en rahat döşekmiş gibi gelebilir?

Ben sevdim 02013 senesini;

yine yalnız kalabilip, bir tepede oturabilmeyi -

müzikle düşlemeyi,

                başta trafik, kavga gürültüden uzak -

yine kamufle olabilmeyi...