Bu sayfadaki müzik duyulmuyorsa, fonda:  http://youtu.be/3_YF81IqEzs çalınabilir

ve tam yazıldığı - yazdırdığı hislerle okunmuş, aynı nemli bakışlarla noktalanmış olabilir…

(“Kamile’ye Ninni” başladıysa, ben de başlayabilirim Anne'ye Ninni'yi anlatmaya)

DEMET’İN ELLERİ

O cumartesi akşamı Can’larla, Emre’lerin mekanına gitmiştik. Orada bir sergi vardı ve duvarlara emek emek yapılmış çok güzel tablolar asılmıştı.

Emre’nin annesi Demet Hanım da oradaydı;

çok severdim onu, hemen soluğu yanında almıştım.

Ve hal hatır sorarken “ellerini” tutmuştum.

İşte ne olduysa, o anda olmuştu. Acayip bir duygu kaplamıştı bedenimi –

o tuttuğum sadece bir el değildi - el’den öte; başka, bambaşka bir şeydi.

Bir kere o ellerin ısısı 36 -37 derece Santigrat falan değildi,

hatta bilmem kaç Fahrenhayt ile de izah edilemezdi.

O kendine özgü bir değerdi ve sadece “Anne”lerin ellerinde -

sadece o elleri tutan çocuklar tarafından ölçülebilirdi.

** ** **

Hemen Can’ı çağırdım yanıma; o da uzun süredir uzak, soğukta kalmıştı –

biliyordum saklı, kocaman özlemini.

- Bir tutar mısın şu elleri?    dedim, çözmeye çalışırken niyetimi.

Ve izlemeye başladım o belgeseli, o duygusalı, o büyük buluşmayı;

Demet’in ellerinden Can’ın kalbine taşınan benzersiz yürek ısısını.

O kadar uzun zamandır hissedememiştim ki “Anne Eli Isısı”nı;

o kadar özlemiştim ki sonsuz huzur veren bu sönmez sobayı.

O annelerdir ki, bütün bebekliklerinde bırakmazlar çocuklarının yumuk ellerini -

işte o çocuklardır, yaşlandıkça daha da bırakmayan, annelerinin buruşuk ellerini.

Ancak o eller, soğuk bir kış ikindisini ısıtabilir,

ancak bu duygular, o ellere eski bir ninni olabilir

ve çok uzaklara da gidilse dinlenebilir -

çünkü aslında bütün anneler bebektir…

düş hekimi yalçın ergir   http://www.ergir.com       19 aralık 2013            -2°C

demet engür’e, emre engür’e, can özoğuz’a sevgilerimle

ve tüm annelere...