SONSUZ YARIŞ... To Se Nevrátí / Asla Aynı Olmayacak...

Sarı ışıklı bir asansör ile koca kafalı bir çocuğun öyküsü bu.
Ömür boyu sürecek sarsılmaz bir dostluğun, amansız bir yarışın masalı.

2008’in Ocak ayıydı:

- Sen niye merdivenlerin fotoğrafını çekiyorsun? diye soruyordu beni uğurlayan annem.

- Anne, içeri girer misin lütfen?!!? Biraz sonra anlatırım…

- Hepsi bi enteresan bunların… (ablam da payını alıyordu)
** ** **

İlkokula başladığımda bu apartmana taşınmıştık ve hayatımda ilk defa “asansör” görmüştüm.

İçine girdiğimde, kapının kapanmasını bekleyecektim. İneceksem Z düğmesine, çıkacaksam 6’ya basacaktım. S ve A düğmelerine basmam yasaktı. Asansörün içinde zıplamak, asansör durmadan kapıya el sürmek, içine çiş yapmak da yasaktı.

Yeni arkadaşımdı artık asansör; devamlı meşguldü. Oyuncağa çevirmiştim onu; sürekli en üst ve en alt katlar arasında inip-çıkıyordum.

Derken komşuların şikayeti ile oyunumuz binmek yerine, YARIŞMAK olarak değişiyordu.

AŞAĞI DOĞRU YARIŞ

Artık 6. kattan asansörün "Gönder" düğmesine basıyor; o aşağıya giderken, ben de merdivenlerden uçarak, zemin kata kadar onunla yarışıyordum.

Öyle ki; merdivenleri ikişer ikişer: 18-16-14-12-10-8-6... diye atlarken, 6. basamaktan kalanını uçarak atlıyor, merkezkaç kuvvetiyle dönüp, bir alt kata doğru yine uçarak aşağı inmeye devam ediyordum.

Sanki çığ düşüyordu aşağıya; kıyamet kopuyordu apartmanda.

Mutlaka zemin kata ilk ben varıyor; sarı ışıklı asansör ile bu amansız yarışımızı hep ben kazanıyor -
şımardıkça da şımarıyordum.

YUKARI DOĞRU YARIŞ

Derken, sürekli kazanmak zevksiz olunca; yarışı artık “zemin kattan - 6. kata doğru” yapmaya başlıyorduk.

6. katın düğmesine basıp kapıyı kapatıyor –
asansör yukarı doğru gitmeye başladığı an, ben de merdivenlerden uçarak 6. kata çıkıyordum.

Bu yarışın tadına doyulmuyordu; çünkü galip hep son anda belli oluyordu.

6. kata vardığımda, annem beni o halde görmesin diye, önce nefes nefese can alıp can veriyor - normale dönebildikten sonra kapının zilini çalıyordum.

28 OCAK 2008

Ben o evden çoktaaan ayrılmıştım; o asansörde de tepeden tırnağa büyük tadilatlar olmuştu.

Annemi ziyarete gelmiş, ayrılırken; bu sonsuz yarış için yine kollar sıvanıyordu.

Zemin katta koca bir adam, kimsenin olmadığı bir anı kolluyordum.

O boşluğu yakalar yakalamaz yenilenmiş asansörün 6. kat düğmesine basıyor –
o da, ben de müthiş özlemiş olarak yukarılara doğru uçuyorduk.

Ama hayattaki her konuda olduğu gibi;
hiçbir şey ASLA AYNI OLMUYORDU.

Zafer, açık ara ile yenilenmiş asansöründü. Ben 6. katta can alıp can verirken, o da halatlarıyla yılların zaferini kutluyordu.

7 EYLÜL 2017

Artık 6. katta annem de yoktu, herhalde göğün tarifsiz katlarından şefkatle bakıyordu.

Apartmanın tüm daireleri gibi o dairenin de her tarafı yenilenmiş, orası da bir iş yeri olmuştu.

Asansör yine değişmişti, modern bir görünüme kavuşmuş! olsa da, bence bu görüntüsüyle karşıma çıkmaya utanıyordu.

Ama eminim; beni görünce o da ÇOK sevinmişti.

Sessizce:

- Yarışalım mı?? der gibiydi. Sanki 9 senedir herkes bu günü beklemişti.

YUKARI DOĞRU YARIŞ / 2017

Burası er meydanıydı; kurallar konmuştu: Yarış yukarı doğruydu!

Ama komple iş yerine dönüşmüş apartmanda, asansör hiç boş kalamıyordu.

Derken uygun ortam oluşmuştu, o sırada kimse yoktu
ve bir asansör ile koca bir adam roket gibi göğün 6 kat yukarılarına doğru uçarak çıkıyordu.

Hafif geride kalsam da kopmamıştım; canımı dişime takmış ümitle azimle koşuyor,
2. ve 3. katta kapıları açık, dışarıdaki koşturmaya garip garip bakan iş yerlerinin önünden, yaka-paça dağılmış, merdivenleri ikişer ikişer son sürat çıkıyordum.

Derken 4. katta büyü bozuluyordu.

O kattan da asansörü çağırmışlardı
ve emir kulu asansör mecburen orada duruyordu.

Çok sevinmiştim.
Hiçbir şey asla aynı olmuyordu;
ama bu yarışın bugün kaybedeni de yoktu.

Bir gün el ele kaçar mıyız o apartmandan bilemem;
ama sonsuz dostluğumuz bugün de bozulmuyordu...

düş hekimi yalçın ergir http://www.ergir.com

7 eylül 002017