Yaş gününe gelmiştim, her taraf balonlarla doluydu;

çocuklar en güzel elbiselerini giymiş, odadan odaya koşuyordu.

Ben de jilet gibiydim, Tunç da.

Tunç’un annesi, teyzesi, yengesi ve diğer anneler misafir odasında otururlarken;

babası Ziya Bey de mutfakta Tunç’un eniştesiyle sohbet ediyordu.

Süt dişleri değişmekte olan çocuklar içerde oynarlarken, biz Tunç’la piyanonun yanında itişip kakışıyor;

ardından da Karaoğlan filmindeki Camoka gibi birbirimizin göğüs kafesini nefessiz bırakacak şekilde mengene gibi sıkıyorduk.

Derken Tunç’a sol elimi kaptırdım.

Üç parmağımı tersine doğru bükmeye başlamıştı;

acıdan kıvranıyordum, o ise insafsızca bükmeye devam ediyordu.

Artık dizlerimin üzerindeydim;

inim inim inliyordum, üç parmağım da kırılmak üzereydi.

Tunç’a yalvarıyordum ama şansım yoktu; şakanın boku çıkmıştı.

Aslında annesi Nurten Hanım’a bağırmalıydım; az ötede oturuyor ve bizi görmüyordu.

Derken Tunç acıdı;

parmaklarımı bıraktı.

Oysa annesi bizi bir görse, ya koşup bizi ayıracak; ya da babası Ziya Bey’i çağıracaktı.

Ben acımdan, biraz da utançla ağlamaklı bakarken, Tunç’a çıkışacak;

belki Tunç da gidip, yatak odasına kapanacaktı.

** ** **

Yaş günlerinde en temiz kıyafetleriyle boğuşur çocuklar;

çoğu zaman düğmeler kopar, bazen de burunlar kanar.

Ben ise bu yaş gününden morarmış parmaklarla çıkmıştım;

bir başka yaş gününde hiçbir şey hatırlamayacağımı -

belki de bu sefer Tunç’unkiler bakmazken kolunu kapıp, son noktaya kadar kıvıracağımı biliyordum.

Yazdıklarımı ise şimdilik hatırlıyorum;

çünkü sizlere Tunç’un kızı Esin’in “dünkü” yaş gününden bir kesit sunuyorum.

Tunç 1957’nin 1 Şubat’ı, ben ise 27 Ağustos’u doğumluyuz;

ben bir Ortodonti Uzmanı'yım, Prof. Dr. Tunç Şafak ise mikro cerrahi ağırlıklı bir Plastik ve Rekonstrüktif Cerrah.

Aslında parmaklarımızın kıymetli olduğunu biliyoruz;

ama yaş günlerimize daha çoook var ve umutluyuz,

nasıl olsa dünü de unuturuz…