|
http://dushekimiyalcinergir.bandcamp.com/track/mahalle
MAHALLE -2
Aslında ağlayacak bir durum yoktu; hem de ak saçlarıyla, çocuk gibi hüngür hüngür ağlamak ona yakışmazdı.
Karla karışık yağmurun yağdığı bir kış ikindisinde, market alışverişini yapmış; kördüğüm olmuş bir trafikten sonra, her parmağında bir poşetle evine varmıştı.
Herkesin başka bir ekrana baktığı yemekten sonra, üçlü koltuğa uzanmış; dizi izlemek ile uyumak arasındaki ince çizgide kalmıştı.
Derken paylaşımlara baktı; bir video göndermişlerdi – “Mahalle” yazısını, özellikle de Muhammed Ali Clay’in fotoğrafını görünce dayanamayıp videoyu açtı.
Salondaki olağanüstü ses onu kollarına almıştı. Sanki masadaki saat, duvardaki takvim, bir internet sitesinde doğum tarihi girer gibi, çook aşağılara inmeye başlamıştı.
Şehre, Ulus'taki çarşıya, ilk defa "yürüyen merdiven" gelmişti. Çocuklarla, bir yukarı çıkıyor - bir aşağıya iniyordu. Aralarında ters yönde koşarak yukarıya ilk çıkan da o olmuştu.
Sırf asansörüne binebilmek için Kızılay'a çakılmış gökdelendeydi. Aman Allah'ım; asansör yavaşlamıyor, yoksa aşağıya mı düşüyordu? Peki; teneke otomobil hiç bilinmez miydi; ya teneke kolayı biliyor muydu?
Galiba 3 katlı Arı Sineması henüz yoktu. Şehirde ilk açıldığında kapısında uzuun kuyruklarla izdiham yaşanacak hamburgerciyle de tanışmamıştı. Şişman’ın dondurması sona yaklaşmaktaydı.
İşte oradaydı, ta kendisiydi ve mahallece yaşanacak nice güzel yıllar, paylaşacak çook umutlar vardı.
Hiç ağlamadığı söylendi. O soğukta sokaktaydı; gözlerinden akan yaşlar elbette ayazdandı.
Başı yukarıda; ekran ışıklarının dans ettiği perdelere, çift camlı pencerelere bakıyordu. Artık bomboş mahallede, koca bir çocuk sanki batan güneşi yakalamak ister gibi hem koşuyor, bir yandan da avaz avaz:
- Mıstııııık; Tanııııl, Handaaaaaaan… diye bağırıyordu.
Sonsuz saklambaç yeniden başlamıştı…
düş hekimi yalçın ergir http://www.ergir.com 5 ocak 2016 - bir kış, bir düş gecesinin getirdikleri; boş ankara sokaklarında, perdelere bakarak yürüme öncesi. |
